بسم الله الرحمن الرحیم
نمی دانم وقتی دیروز شبکه
ی مستند فیلمی از پروژه ی گسترش
مسجدالنبی
را پخش می کرد پای
تلویزیون و این شبکه بودید و دیدید یا نه؟ این فیلم تمام مراحل گسترش مسجدالنبی را
گزارش میکرد. کشورهای دخیل در این پروژه زیاد بودند. کشورهای مبدا مصالح از چوب و
الوارهای قطور گرفته تا سنگ های حجاری شده و کشورهای صاحب تکنولوژی ساخت برای
سنگهای مصنوعی و قالب گیری سرستونها و ساخت درهای بزرگ مسجد که با اشاره ی انگشت
باز و بسته می شدند و ریخته گری و طلاکاری اسماء در قسمتهایی از درب ورودی بسیار
بزرگ تا ساخت سایبانهای عظیم تاشو که مثل چتر باز و بسته می شوند و تمام گنبدهایی
که به صورت کشویی بر روی حیاط باز و یا بسته می شوند و سیستم خنک کننده بسیار
پیشرفته که از مسافت بسیار دوری تهویه مطبوع این مسجد عظیم را عهده دار است و ...
حقیقتا که انسان از عظمت و بزرگی طرح دچار تحیر می شود. با انجام و به اتمام رسیدن
این پروژه، امروز تا یک میلیون نفر می توانند در این مسجد نماز بخوانند.
من با
دیدن مراحل این پروژه که از سال 2008 شروع شده و طی شش سال به اتمام رسیده یاد
مصلای بزرگ تهران افتادم که از سال 1361 که طرح
داده شده و از سال 1367 کار شروع شده و هنوز بعد از 33 سال به اتمام نرسیده است! خب
فرق ما با مابقی کشورها شاید در همینجاست که آنها زمانبندی تعریف شده ای برای انجام
پروژه ها دارند و انجام کارها در مهلت مقرر برایشان مهمترین مسئله است و ما تنها
مولفه ای که برایمان در شروع و اتمام پروژه ها، هیچ اهمیتی ندارد، مهلت زمانی
است!
عکسهای زیادی دارم از مکه و مدینه که بسیار قدیمی است و با عکسهای امروزینش
اصلا قابل مقایسه نیست. گمان نمی کنم توی اینترنت مشابه این عکسها وجود داشته باشد
و در فرصت بعدی شاید تعدادی از آنها را اسکن کرده و بگذارم.
تهیه وُ تدوین : عـبـــد عـا صـی