همیشه خوشحال، همیشه خوشبخت ...

﷐  بسم الله الرحمن الرحیم  

  همیشه خوشحال، همیشه خوشبخت ... 

   یکی بود یکی نبود. مردی بود که سالهای سال جستجو میکرد که یکی از اولیا الله رو پیدا کنه تا اون بشه مرشد وُ مرادش ... یکروز که خیلی دلتنگ وُ مشتاق شده بود، بهش الهام شد تا به سَمتی بره وُ اون آدمو پیدا کنه. رفت وُ رفت تا رسید به مردی که ظاهری ژنده وُ فقیر داشت. شک کرد که اون همون گمشده-اش باشه، به رسم ادب سلامی کرد وُ روز بخیری گفت. جواب شنید:

_ تمام روزهای عُمرم خیر بوده! ...

 با تعجب گفت: «خدا خوشبخت وُ عاقبت بخیرت کنه». مرد فقیر گفت: _ خدا خودتم خوشبخت وُ عاقبت بخیر کنه، من که همیشه خوشبخت بودم!

بازم تعجبی کرد وُ گفت: «همیشه خوش وُ سَر حال باشید». او هم جواب داد:

_ انشاالله خدا به شما هم همیشه این نعمت رو عطا کنه، به من که الحمدلله همیشه عنایت کرده.

 مَرد کنجکاو بیشتر تعجب کرد وُ گفت: «عجب! میشه بیشتر توضیح بدی»!؟ در جواب شنید که «هر چی که برام آرزو کردی، خداوند کریم به من تفضل کرده» ... «برام روز بخیر آرزو کردی، هیچ روز شَری نداشته-ام، بنده-ی خدا هر چی پیش بیآد، شاکره ... از سرد وُ گرم روزگار، از داشتن وُ نداشتن، از سرما وُ گرما، از اذیت وُ آزار خلایق، از مریضی وُ تنهایی، شکایتی نکرده-ام، به همین خاطر، تمام روزها برام خیر بوده» ... «برام آرزوی خوشبختی کردی، من هیچوقت بدبخت نبوده-ام، به خدا توکل وُ توسل کردم، هر چه پیش آید خوش آید، من کار وُ تلاش خودمو کردم، پس هر چه از دوست رسد خوش-ست. کار ما بندگی-ست وُ کار خدا خدایی وُ کـَرم وُ رحمت» ... «برام سَرخوشی وُ دلخوشی آرزو کردی، چیزی که همیشه داشته-ام. بزرگترین آرزو وُ دعای من خشنودی وُ عاقبت بخیری بوده؛ راضی بودن به رضای خدا» ...

 عـبـــد عـا صـی

﷯ 

داستان خوشبختی

  بسم الله الرحمن الرحیم  

داستان خوشبختی

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

 

  پادشاهی پس از اینکه بیمار شد گفت: «نصف قلمرو پادشاهی ام را به کسی می دهم که بتواند مرا معالجه کند».
تمام آدم های دانا دور هم جمع شدند تا ببیند چطور می شود شاه را معالجه کرد، اما هیچ یک ندانست.
تنها یکی از مردان دانا گفت: که فکر می کند می تواند شاه را معالجه کند.
اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید، پیراهنش را بردارید و تن شاه کنید، شاه معالجه می شود.

شاه پیک هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد.
آن ها در سرتاسر مملکت سفر کردند ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا کنند.
حتی یک نفر پیدا نشد که کاملا راضی باشد. آن که ثروت داشت، بیمار بود. آن که سالم بود در فقر دست و پا می زد، یا اگر سالم و ثروتمند بود زن و زندگی بدی داشت. یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند.
خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند.

آخرهای یک شب، پسر شاه از کنار کلبه ای محقر و فقیرانه رد می شد که شنید یک نفر دارد چیزهایی می گوید.
«شکر خدا که کارم را تمام کرده ام. سیر و پر غذا خورده ام و می توانم دراز بکشم و بخوابم! چه چیز دیگری می توانم بخواهم؟»
پسر شاه خوشحال شد و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند و پیش شاه بیاورند و به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.
پیک ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند، اما مرد خوشبخت آن قدر فقیر بود که پیراهن نداشت!.

 

 

 

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی