نه از بهر آن می‌ستانم خراج

  بسم الله الرحمن الرحیم  

    نه از بهر آن می‌ستانم خراج
 

 

 شنیدم که فرماندهی دادگر / قبا داشتی هر دو روی آستر 

 یکی گفتش ای خسرو نیکروز / ز دیبای چینی قبایی بدوز

 بگفت این قـَــدَر سَتر وُ آسایش است / وَز این بگذری زیب وُ آرایش است 

 نه از بهر آن می‌ستانم خراج / که زینت کنم بر خود و تخت و تاج 

 چو همچون زنان حـَــلـٌــه دَر تن کنم / بمردی کجا دفع دشمن کنم؟ 

مرا هم ز صد گونه آز وُ هواست / ولیکن خزینه نه تنها مراست 

 خَزاین پر از بهر لشکر بود / نه از بهر آذین وُ زیور بود 

 سپاهی که خوشدل نباشد ز شاه / ندارد حدود ولایت نگاه 

 چو دشمن خَر روستایی برد / مَلِک باج وُ ده یک چرا می‌خورد؟ 

 مخالف خرش برد وُ سلطان خراج / چه اقبال ماند در آن تخت و تاج؟ 

 مروت نباشد بر افتاده زور / بَرَد مرغ ِ ‌دون دانه از پیش مور 

 رعیت درخت است اگر پروری / به کام دل دوستان برخوری 

 به بی‌رحمی از بیخ و بارش مَکن / که نادان کند حیف بر خویشتن 

 کسان برخورند از جوانی وُ بخت / که با زیردستان نگیرند سخت 

 اگر زیردستی درآید ز پای / حذر کن ز نالیدنش بر خدای 

 چو شاید گرفتن بنرمی دیار / به پیکار خون از مشامی میار 

 به مردی که مُلک سراسر زمین / نیرزد که خونی چکد بر زمین 

 شنیدم که جمشید فرخ سرشت / به سرچشمه‌ای بر به سنگی نبشت 

 بر این چشمه چون ما بسی دم زدند / برفتند چون چشم بر هم زدند 

 گرفتیم عالم به مردی وُ زور / ولیکن نبردیم با خود به گور 

 چو بر دشمنی باشَدَت دسترس / مرنجانش کو را همین غصه بس 

 عدو زنده سرگشته پیرامنت / به از خون او کشته در گردنت 
 

 «شیخ اجل سعدی شیرازی»

 

 عکس، تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی