چرا چشم ما «شِـبـلی»-های زمانه را نمی-بیند؟!

  بسم الله الرحمن الرحیم  

 چرا چشم ما «شِـبـلی»-های زمانه

 را نمی-بیند؟! 

  جهت مراجعه به مرجع متن، یا عنوان اصلی، به پیوند فوق اشاره کنید

 

 روزی مرحوم حاج مرشد، در خانه سابق و قدیمی خود که دارای اجاق دیواری بود، فرمود: آن روزها که جوان بودم، کنار بخاری دیواری نشسته بودم و هیزم در آن می‏ریختم. دیدم هیزمی درون آتش هست که نمی‏سوزد. گفتم: شاید تر است. آن را از اجاق بیرون آوردم دیدم هیزم خشک است. دوباره آن را داخل اجاق کردم. دیدم هیزم نمی‏سوزد، مقداری نفت آوردم و روی هیزم ریختم. کبریت را روشن کردم. نزدیک آن هیزم گرفتم. دیدم آتش نمی‏گیرد! خیلی تعجب کردم هیزم را بیرون آوردم و در هوای روشن بردم. خوب که نگاه کردم متوجه شدم داخل این هیزم، صدها مورچه لانه کرده‏اند و من آنها را ندیده بودم. مورچه-‏ها را به حال خود گذاشتم و به حال خود گریستم. خدا را شکر کردم که نمی‏خواست من نابود کننده این همه مورچه باشم و فرمود: از این ماجرا خاطره‏ای از پدرم یادم آمد که روزهای قبل متجاوز از نود سال پیش با مادرم، از نهاوند به سوی تهران می‏آمدیم و مال و اشتر داشتیم. در وسط راه اتراق کردیم. موقع ظهر بود، مادرم سفره غذا را که باز کرد، متوجه شد تعداد زیادی مورچه داخل سفره غذا هستند. جریان را به پدرم گفت و پدرم فکری کرد و گفت: باید برگردیم! مادرم پرسید چرا؟ پدرم گفت: ما که از نهاوند آمدیم. مورچه-‏ها مال آنجا هستند، خانه شان آنجاست و ما آنها را از خانه و کاشانه شان دور کردیم و گناه دارند. هر چه مادرم اصرار کرد که عیب ندارد، پدرم قبول نکرد و آخر سفره را با همان وضع جمع کردیم و به منزل برگشتیم و پدرم مورچه‏-ها را در محل خودشان رها و آزاد ساخت و گفت: ظلم به هر موجودی ناپسند است، هر چند مورچه باشد.

 

 تهیه وَ تدوین : عـبـــد عـا صـی

برچسب ها: حاج مرشد چلویی، مورچه-‏ها، مُـقـلـد شـبـلـی،